Toen we vrijdag met vermoeide benen op bed lagen van het beklimmen van de Tafelberg, hebben we nog een documentaire gekeken over de Apartheid en Nelson Mandela. Indrukwekkende en ter voorbereiding, want zaterdag stond een bezoek aan Robbeneiland op het programma.
Het is een aardig toeristisch gebeuren (en daar zijn wij niet zo goed in), maar ook wel iets dat je moet hebben gedaan vonden wij. Dus pakten wij om 13.00u de veerboot vanaf Waterkant naar Robbeneiland.
Het is een raar besef dat iets op zo’n steenworp van het vaste land gekenmerkt wordt door een zware geschiedenis.
“Het had een heel mooi eiland kunnen zijn.”
Samen in één bus
Na aankomst op Robbeneiland gaan we op pad met een bus en een gids die ons in een klein uur over het eiland leidt en de persoonlijke en politieke verhalen met passie & overtuiging verteld. Ook zien we de diverse steenmijnen waar de gevangen zware arbeid moesten verrichten en waarmee de wegen zijn aangelegd.
Het besef komt ook dat dit nog niet zo kort geleden ondenkbaar was, blank en zwart naast elkaar in een bus. En dat is heel gek want ook voor het eerst beseffen we ons heel goed dat we blank zijn en dat het hier een label is geweest en helaas nog steeds wel is.
Gevangenis
Na de busrit gaan we door naar de gevangenis waar o.a Nelson Mandela zo lang heeft vastgezeten. We worden daar ontvangen en rondgeleid door één van de ex-gevangen die daar 6 jaar heeft doorgebracht.
Hij moet eerst iets van zijn hart, want hij is niet blij en verteld met een glimlach dat hij jarenlang wegen heeft aangelegd en nu er bussen rondrijden op het eiland ‘zijn’ wegen eruit gehaald zijn en er asfalt voor in de plaats gekomen.
“They took out my roads”
Wij hebben het geluk het verhaal van eerste hands te horen, want door ziekte en ouderdom worden de rondleidingen steeds vaker gedaan door de jongere generatie. Hij doet de rondleiding in enorme openheid. Hij verteld waarom hij er beland is, wat zijn rol was als politiek activist, hoe het leven in de gevangenis was en hoe zijn vrijlating ging.
Met een glimlach verteld hij dat ze hun laatste maaltijd weigerde, omdat ze dachten op het vasteland heerlijk uit eten te gaan. Het werd zijn eerst kennismaking met KFC.
Ook dat ze jarenlang het mooie uitzicht hadden op de Tafelberg en dat ze na vrijlating als eerste daar bovenop wilden staan. Dat gebeurde ook, want binnen een uur keken ze vanaf de top uit op Robbeneiland en zei hij: ‘I will never set foot on that island again’.
Vergeven
Toch is dat het krachtigste aan het gehele verhaal van Apartheid, de enorm vergevingsgezindheid. Op Robbeneiland wonen en werken oud-gevangenen en oud-bewakers samen, het zijn vrienden geworden en dat is eigenlijk wat er van iedereen gevraagd wordt die Robbeneiland bezoekt:
